Κάθεσαι απέναντι μου και μου πετάς σαν τραπουλόχαρτα τις αναμνήσεις ενός έρωτα που ξεκίνησε τυχαία και τελείωσε μοιραία. Τα φύλλα της τράπουλας πέφτουν ένα-ένα στο πρόσωπο μου αργά και θαμπά συνεχίζουν να πέφτουν σκόρπια στο πάτωμα, όπως και οι αναμνήσεις μου.
Συναντηθήκαμε τυχαία στο καράβι και τι σύμπτωση… είμαστε και οι δυο ζευγαράκια που πηγαίναμε διακοπές. Καθόμαστε αντικριστά στο κατάστρωμα. Εγώ τραβάω φωτογραφίες την κοπέλα μου και εκεί σε ένα τυχαίο κλικ σε είδα. Σε ζούμαρα με την μηχανή. Αυτό ήταν αρκετό για να σε ερωτευτώ. Ήσουν καθισμένη στο πλάι ακουμπώντας τα πόδια σου πάνω στον φίλο σου όμως κοίταζες στο πουθενά κάπου εκεί ήμουν και εγώ. Όλα όσα επακολουθήσαν ήταν μοιραία. Σε θυμάμαι όταν αποβιβαζόμαστε στο λιμανάκι γύρισες να με δεις και αυτό μου έφτανε.
Το σώμα σου είναι το δικό μου νησί και μου ανήκει. Θα το περπατήσω γυμνός γύρω-γύρω… μέχρι να σε ανακαλύψω καρδιά μου. Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα ήταν σε ένα ερειπωμένο σπίτι κοντά στο λιμάνι, θυμάσαι; Φύγαμε από το μπαρ για να βρεθούμε μόνοι μας… δεν είχαμε μιλήσει ποτέ μόνο με τα μάτια και αυτό μας έφτανε. Το πάθος ήταν ασυγκράτητο… αλήθεια, που βρήκαμε τέτοια δύναμη; Ποια μοίρα μας χάρισε τέτοια ηδονή;
Μάλλον θα είναι η ίδια που μας έφτυσε μετά από αυτό την μιζέρια των
παράλληλων χωρισμών μας. Αλλά αυτά πέρασαν γρήγορα σε αντίθεση με το
μαρτύριο που μου χάρισες απλόχερα μετά. Είναι βασανιστήριο να σε θέλω
και εσύ να με διώχνεις… να με αποφεύγεις λες και δεν είμαι τίποτα για
σένα…
Σε μισώ κατά βάθος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια αρρωστημένη μορφή έρωτα, αλλά σίγουρα είναι αρρωστημένο…
Δεν γίνεται… αρχίζω και τρελαίνομαι! Την σκέφτομαι να μου μιλάει τόσο
άσχημα… να με υποτιμάει τόσο πολύ που νιώθω ότι ο μαζοχισμός αρχίζει να
κυριεύει την φαντασία μου. Έρχεται στο μυαλό μου σκληρή όσο ποτέ
άλλοτε. Όχι! Δεν θέλω να σε σκέφτομαι έτσι. Δεν θέλω !!!!! Φύγε!!
- Θα τα ακούσεις πρώτα και μετά θα φύγω! Σκέψου ότι μπορεί να είμαι
η άλλη φωνή του εαυτού σου… αυτή που θα σε συνεφέρει από την μιζέρια
σου. Από τον δήθεν μεγάλο έρωτα σου. Για σκέψου αν ξεπέσω στα μάτια
σου, μπορεί και να με ξεχάσεις…
- Δεν υπάρχεις! Όλα είναι στο μυαλό μου…
- Θα έρχομαι και θα σου ξύνω με τα νυχάκια μου το ταμποναρισμένο νιαρνιαδίστικο μυαλουδάκι σου ε; Πως σου φαίνεται αυτό;
- Θα ήθελα να σε είχα μπροστά μου να σε φτύσω καριόλα!
- Ουυυυυυ!!!! Με φτιάχνεις με τα λογάκια σου. Μόνο που ξέχασες να
μου τα λες όταν γαμιόμαστε. Αλλά αν θέλεις να φτύσεις, τράβα στον
καθρέφτη και δώστα όλα αγόρι μου.
- Είσαι χυδαία. Μια πόρνη… που με μάγεψες…
- Έχω πιάσει φωτιά! Πες μου κι άλλα… ναιιιιιιιιι… ναιιιιιιιιιι!!!!
Μου αρέσει το σκοτάδι… με ηρεμεί. Κάθομαι έτσι για ώρες μέχρι που με
τρελαίνεις. Ακόμα και στην μοναξιά μου… σε αυτήν που εσύ με έριξες ένα
απόγευμα Σαββάτου, και από τότε μόνο να γλύφω τις αναμνήσεις μας ενός
καλοκαιριού μπορώ. Τις γλύφω και έχω ακόμα το άρωμα σου στο στόμα μου...
- Και εγώ έχω το άρωμα σου ακόμα στην μνήμη μου… από ένα συγκεκριμένο σημείο, ξέρεις εσύ...
- Σταμάτα να με τυραννάς έτσι…
- Δεν μου έλεγες σταμάτα όμως όταν σε ρούφαγα… άλλωστε μόνος σου το κάνεις δύσκολο. Εγώ να σε βοηθήσω θέλω.
- Πόσο λάθος έκανα να σε ερωτευτώ...
- Πόσο λάθος ήταν το να πάω μαζί σου…
- Θέλω να πιω νερό εκεί που θα πλυθείς…
- Ωχ! Ώρα να φεύγω. Άρχισες πάλι τις μελοδραματικές σου υπερβολικές πίπες…. ουαου!!!!!! Ναιιιιιιιιι! Πίπες!!!!!!!!!!
- Φύγε! Άσε με επιτέλους μόνο μου.
Μου αρέσει το σκοτάδι. Με ηρεμεί… κάθομαι ώρες έτσι με ανοιχτά τα
μάτια. Μέσα σε αυτό το τίποτα σε σκέφτομαι… πάντα σε σκεφτόμουν.
Έρχεσαι την ώρα που είμαι μόνος μου, κάθεσαι απέναντι μου και μου πετάς
σαν τραπουλόχαρτα τις αναμνήσεις ενός έρωτα που ξεκίνησε τυχαία και
τελείωσε μοιραία. Τα φύλλα της τράπουλας πέφτουν ένα-ένα στο πρόσωπο
μου αργά και θαμπά… συνεχίζουν να πέφτουν σκόρπια στο πάτωμα όπως και
οι αναμνήσεις μου… να πέφτουν και να σκορπίζονται σε μικρά
παραπονιάρικα “γιατί”…
Καληνύχτα…