Κάποιες φορές στη ζωή μας δημιουργείται μια δυναμική, που ότι και να κάνεις σε παρασύρει στις δικές της "δίνες"…  Είμαι διοικητική γραμματέας σε ναυτιλιακή εταιρεία που διαχειρίζεται φορτία με χρονοναύλωση.

Η σύσκεψη ήταν χρονοβόρα και αμφίρροπη. Σύντομα εξελίχθηκε σε "μονομαχία" μεταξύ εμού και του Nenad, όπου εγώ βρισκόμουν στα πρόθυρα υστερίας ενώ εκείνος με αντιμετώπιζε ήρεμα και με υπερβολικές υπέρ της εταιρείας του απαιτήσεις. Έμοιαζε σαν αποικιοκράτης άρχοντας που επιβάλει όρους σε ιθαγενείς. Είχα όμως επιχειρήματα και κάποια στιγμή οι θέσεις του πλησίασαν τις δικές μας.

Είχε περάσει η ώρα και το αφεντικό μου πρότεινε να πάμε να φάμε κάτι. Το μικρολίμανο ήταν η ιδανική λύση. Είχε ήδη κλείσει τραπέζι σε ένα ακριβό μαγαζί και ξεκινήσαμε. Δεν μπόρεσα να μην σχολιάσω το θηριώδες κινέζικο τζιπ των Κροατών που μας ακολουθούσε. Το αφεντικό μου είπε να είμαι ψύχραιμη και ότι η επίτευξη συμφωνίας ήταν πλέον ορατή.

Το φαγητό ήταν άψογο, τα ψάρια υπέροχα και το κρασί επίσης. Κάποια στιγμή επικράτησε απόλυτη σιωπή και όλων τα βλέμματα στράφηκαν στο πιάτο του Κροάτη διευθυντή που έπαιζε με το μαχαίρι του. Μια κατάξανθη τρίχα ήταν τυλιγμένη γύρω από ένα βραστό πατατίνι, σαν λεπτή ζώνη! Την αμηχανία ακολούθησε το ξέσπασμα του αφεντικού μου που ζήτησε αμέσως τη διεύθυνση του εστιατορίου. Μια καλοστεκούμενη πενηντάρα με καρέ κοντό ξανθό μαλλί και μπλούζα σεφ εμφανίστηκε! Οι συγνώμες και οι απολογίες της ήταν πειστικές, εν τούτοις το αφεντικό μου ήταν έξαλλο! Υπερβολικά έξαλλο! Κοκκίνισε και έπιασε το στήθος του. Σωριάστηκε στη καρέκλα και έμεινε ακίνητος.

Ακολούθησε χάος! Το 166 ήρθε σε χρόνο ρεκόρ και -ευτυχώς- το Τζάνειο είχε εφημερία. Στο ασθενοφόρο μπήκε και ο δικός μας προϊστάμενος operations και εγώ κάλεσα τη γυναίκα του αφεντικού. Σε μισή ώρα με πήρε ο συνάδελφος και με ενημέρωσε: μια παρ’ ολίγον εμβολή! Τίποτα το ανησυχητικό αλλά θα τον κρατούσαν για το βράδυ. Ναι, η γυναίκα του ήταν εκεί και σε λίγο θα πήγαινε και η κόρη του.

Εντωμεταξύ, εγώ έπρεπε να μείνω με τους Κροάτες και να κάνω ότι ήταν δυνατό για να σώσω τη συμφωνία. Ενημέρωσα τη μαμά μου ότι θα αργούσα και προσφέρθηκα να ξεναγήσω τους ξένους. Αρνήθηκαν ευγενικά και είπαν ότι θα ήθελαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο τους. Ο Nenad με κάλεσε να πάω μαζί τους. Φυσικά δέχθηκα. Στο ξενοδοχείο τους -στην Ποσειδώνος- καθίσαμε στο lobby και συνεχίσαμε τη συζήτηση. Οι άλλοι δύο αποσύρθηκαν και έμεινα μόνη με τον Nenad! Με κοίταξε έντονα και με ρώτησε αν ήθελα να πιω μαζί του ένα ποτό στο δωμάτιο του. Δέχθηκα.

Το δωμάτιο του έβλεπε θάλασσα. Πήγα στη τουαλέτα και τσεκάρισα το μακιγιάζ μου! Οκ! Άλλαξα σερβιέτα και βγήκα. Ο Nenad με περίμενε. Και πως με περίμενε! Γυμνός απ’ τη μέση και πάνω με 2 ποτήρια σαμπάνιας. Έμεινα στήλη άλατος! Ο γυμνασμένος του κορμός ήταν διάστικτος από τατουάζ. Σαν υπνωτισμένη πήρα το ποτήρι και πριν προλάβω να πιω με αγκάλιασε. Αφέθηκα! Τα χείλη του ήταν στο λαιμό μου, στα μαλλιά μου, στους ώμους μου. Τα χέρια του ήταν… παντού! «Πόσα χέρια έχει;», αναρωτήθηκα. Σαν τη θεά Κάλι των Ινδών.

Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα στον καναπέ με τα χέρια του ν’ απομακρύνουν το ποτήρι και να μου βγάζουν το παντελόνι. Πρέπει να ήταν σουρεαλιστικό το θέαμα. Εγώ με τη κιλότα και το ζακετάκι κι αυτός με το παντελόνι. Τα δάκτυλα του έπαιζαν με τις γάμπες μου, με τους γοφούς μου, με τα δάκτυλα των ποδιών μου. Με βοήθησε να βγάλω τα υπόλοιπα και έμεινα με τα εσώρουχα. Βλέποντας τη σερβιέτα να προεξέχει γέλασε και μου είπε απαλά ότι το αίμα δεν τον τρομάζει. Μου ξεκούμπωσε το σουτιέν τόσο έμπειρα, που κατάλαβα ότι το ‘χει κάνει χιλιάδες φορές. Παραμερίζοντας τη κιλότα μου τα χείλη μας ενώθηκαν, ενώ τα ακροδάχτυλα του εξερευνούσαν.

Ήμουν σε μια δίνη πάθους, όπου το έμφραγμα του αφεντικού και οι συμφωνίες ναύλων ήταν δευτερεύοντα και το μόνο υπαρκτό ήταν η επιθυμία μου. Χωρίς να σταματήσει να με φιλά, έβγαλε το παντελόνι του. Δεν ξέρω πώς και δεν με ενδιέφερε. Είδα φευγαλέα το πέος του. Κομψό, σχεδόν μικρό μ’ έναν βυσσινί μανιταρόσχημο βάλανο, που λαμπίριζε από μια ασημένια μπίλια καρφωμένη επάνω του. Τα χείλη του τώρα ήταν στο στήθος μου. κατέβηκαν στο εφηβαίο μου και άνοιξαν τα "χείλη" μου. Και τα άλλα "χείλη". Η γλώσσα του ήταν μέσα μου κι εγώ ήμουν σε άλλη διάσταση. Με σήκωσε σαν πούπουλο και με ακούμπησε στο κρεβάτι.

Δεν ήξερα αν το ροζ στο πρόσωπό του ήταν από τα τελειώματα της περιόδου, ή απ’ το κραγιόν μου. Δεν ήξερα τίποτα κι αυτά που περνούσαν από τους νευρώνες του εγκεφάλου μου, έμοιαζαν με αναμνήσεις κάποιου μελλοντικού παρελθόντος. Μπήκε μέσα μου. Ο κόλπος μου ήταν μια καμπάνα που στα τοιχώματα της αντηχούσε μια πρωτόγνωρη συναυλία ηδονών. Με κοίταζε και τον κοίταζα. Οι ποταμοί μας ενώθηκαν και έχασα την αίσθηση του χωροχρόνου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα τα δικά του να χαμογελούν! Το πρωινό φως τόνιζε τα σκληρά ζυγωματικά του. Η πορτοκαλάδα στο χέρι του ήταν μια πρόκληση αντικατάστασης των θυσιασμένων υγρών μου. Πετάχτηκα σαν ελατήριο και -έτσι- γυμνή άρπαξα το κινητό μου. Μίλησα πρώτα με τη μαμά μου και την διαβεβαίωσα ότι είμαι αρτιμελής… κατάλαβε. Ετοιμαζόμουν να πάρω το αφεντικό, όταν ο Nenad μου ψιθύρισε ότι όλα είναι καλά. Είχε ήδη μιλήσει. Μου πρότεινε το ντοσιέ με την (υπογεγραμμένη) συμφωνία και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στα βλέφαρα. Σφίχτηκα επάνω του και ξαναρχίσαμε το ερωτικό παιχνίδι.

Κάναμε έρωτα ξανά και ξανά. Του είπα ότι είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι και τον είδα να σοβαρεύει απότομα. Πήρε από το κομοδίνο ένα μικρό ασημί κουτάκι και το άνοιξε! Μέσα είχε μια τρίχα. Από το εφηβαίο μου! Μου είπε ότι αυτή είναι ο θησαυρός του και ότι μόνο αυτό του αξίζει από μένα. Τον γέμισα φιλιά και κούρνιασα στην αγκαλιά του αρνούμενη να ξεκολλήσω. Ήμουν ευτυχισμένη και πλήρης.

Τα υπόλοιπα είναι απλή καταγραφή. Μια βδομάδα αργότερα ο Nenad σκοτώθηκε σε τροχαίο έξω από το Split. Η συμφωνία ισχύει ακόμα. Ακόμα και σήμερα αρνούμαι να δω ταινία που πρωταγωνιστεί ο Jason.