Ανταλλάξαμε μηνύματα σε ένα site, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και την επόμενη μέρα την περίμενα σπίτι μου. Να σας πω πως είμαι ο Θέμης πενήντα χρονών, αρκετά γοητευτικός και bi. Εκείνη την εποχή που γνώρισα την Λένα, όχι μόνο ήμουν μόνος αλλά...
γενικώς είχε πέσει φυλλοξέρα στα σεξουαλικά μου. Αν και με είχαν
κουράσει οι μόνιμα περιστασιακές γνωριμίες, ήξερα πως ήταν δύσκολο να
βρω κάτι μόνιμο αλλά και όπως το ήθελα, και έτσι παρέμενα στις
περιστασιακές γνωριμίες.
Την περίμενα γύρω στις οκτώ το βράδυ. Μαγείρεψα, έστρωσα το τραπέζι με
λουλούδια και κεριά, έβαλα χαμηλή μουσική, έκανα το μπάνιο μου,
ξυρίστηκα παντού και φόρεσα ένα μαύρο σλιπάκι στρινγκ.
Με το που χώθηκε η λεπτή υφασμάτινη λουρίδα ανάμεσα στα κωλομάγουλά μου
και άγγιξε την σούφρα μου, ένιωσα τα πρώτα κύματα καύλας και την
επιθυμία να παίξω με την κωλοτρυπίδα μου. Επιβλήθηκα στον εαυτό μου
όμως, ολοκλήρωσα το ντύσιμο μου με ένα κομψό λευκό λινό παντελόνι που
διέγραφε το μαύρο σλιπάκι, και πουκάμισο επίσης λευκό ριχτό.
Πάντα πίστευα ότι σε συμφέρει να έχεις καλές σχέσεις με τους γείτονές σου. Και τώρα το πιστεύω ακόμα περισσότερο.
Από την Αθηνά*, 28, ηθοποιό
Τέλη Ιουλίου, Παγκράτι, και στη συνήθως φασαριόζικη πολυκατοικία δεν είχε μείνει κανείς πέρα από κάτι ηλικιωμένα ζευγάρια στον πρώτο. Εγώ είχα ξεμείνει επίσης να δουλεύω σ’ ένα άθλιο μαγαζί με ρούχα για γιαγιάδες, που δεν θα έκλεινε πριν μπει Αύγουστος, και δεν είχα καθόλου ζωή. Πόσο μάλλον, δε, ερωτική ζωή. Για την ακρίβεια, δεν είχα σχέση εκείνο το καλοκαίρι και όλοι μου οι φίλοι λιάζονταν στις παραλίες όσο εγώ δίπλωνα ντεπιεδάκια και πουλούσα ρόμπες εμπριμέ.
Οπότε, ήμουν καταδικασμένη στη διαδρομή σπίτι-μαγαζί-σπίτι χωρίς κανέναν άνθρωπο για να βγω έξω Ή έστω να μιλήσω. Τα βράδια την έβγαζα με ταινίες στη βεράντα – ευτυχώς ήμουν σε ρετιρέ και δεν ένιωθα να με πνίγει το τσιμέντο. Είχα βγάλει και το κρεβάτι μου έξω και κοιμόμουν εκεί, για να νιώθω κι εγώ, το καημένο, ότι κάπου πήγα. Κάπως έτσι είχε περάσει μία εβδομάδα από τότε που η Αθήνα είχε αδειάσει κι εγώ κόντευα να πεθάνω από πλήξη και ζέστη. Μέχρι το βράδυ, που επιτέλους άκουσα ξανά ήχους από το διπλανό διαμέρισμα.
