Ο Αντώνης ήταν ο καλύτερος φίλος μου. Για έξι χρόνια που τον γνώριζα, τα αισθήματα μου ήταν μία τρυφερότητα και μια ερωτική κρυφή επιθυμία γι ‘αυτόν. Για μένα, ήταν η τελειότητα του άνδρα. Για αυτόν, ήμουν η καλύτερη και έμπιστη φίλη του αλλά με κοίταζε σαν αδελφή του. Κάποιες φορές νόμιζα πως έβλεπα την ερωτική επιθυμία στα μάτια του όταν κοίταζα βαθιά μέσα τους, κάτι που το έκανα συχνά, κοκκίνιζα όταν συνειδητοποιούσα ότι ήμουν γεμάτη φαντασιώσεις και πάλι..
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, αλλά αισθάνθηκα άσχημα όταν με ρώτησε αν θα ήθελα να γνωρίσω την καινούργια του φιλενάδα. Ζητούσε συχνά την γνώμη μου σε τέτοια πράγματα, και αυτό με έκανε να νοιώθω πολύ άβολα. Ήμουν κυριευμένη από ζήλια και κάθε φορά που συναντούσα μία από τις καινούργιες του, αναρωτιώμουν, γιατί αυτές και όχι εγώ?


