Όταν ο Δημήτρης με κάλεσε στο κάστρο του για το Σαββατοκύριακο, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο ίδιος ήταν ένας παλιός φίλος από το πανεπιστήμιο, και το κάστρο ήταν μια από τις κληρονομιές της οικογένειάς του. Βρίσκονταν απομονωμένο σε μια καταπράσινη κοιλάδα, μακριά από τον θόρυβο και τη φασαρία της πόλης. Ήταν το είδος του μέρους που ήθελα να επισκεφτώ για λίγη ηρεμία.

Φτάνοντας εκεί το απόγευμα του Σαββάτου, εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά του τόπου. Το κάστρο είχε έναν αέρα μυστηρίου, σαν να ήταν από άλλη εποχή. Τα ψηλά τοίχοι του και τα πέτρινα παράθυρα, τα κλαδιά των δέντρων που κρέμονταν βαριά, το μονοπάτι που έφερε στην είσοδο… όλα δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα μαγευτική και κάπως σαγηνευτική.

Ο Δημήτρης με καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και με οδήγησε μέσα στο κάστρο. "Θα είσαι άνετα εδώ," μου είπε. "Θα σε φροντίσουμε όπως πρέπει." Η φωνή του είχε κάτι ζεστό και φιλικό, αλλά υπήρχε και μια σκοτεινή λάμψη στα μάτια του που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Η πρώτη νύχτα πέρασε ήρεμα. Το δείπνο ήταν παραδοσιακό και υπέροχο, με κρασί και κρέας ψημένο στη φωτιά. Μιλήσαμε για τα παλιά, για το πώς είχε εξελιχθεί η ζωή μας μετά το πανεπιστήμιο. Όταν η συζήτηση πήγε σε πιο προσωπικά θέματα, ο Δημήτρης φάνηκε να γίνεται πιο αινιγματικός. Μου είπε για κάποιες "ιδιαίτερες" παραδόσεις της οικογένειάς του, για τις οποίες ποτέ δεν είχε μιλήσει σε κανέναν. Αν και δεν ήξερα τι ακριβώς εννοούσε, δεν το ανέφερα περισσότερο.

Το πρωί της Κυριακής, μετά το πρωινό, μου πρότεινε να πάμε για μια βόλτα στους κήπους του κάστρου. Ο ήλιος ήταν λαμπερός, και το τοπίο ήταν μαγευτικό. Ο Δημήτρης μου έδειξε μια περιοχή κοντά στο δάσος, όπου έλεγε ότι οι πρόγονοί του είχαν κάνει ιεροτελεστίες και ειδικές τελετές. Το μέρος είχε μια έντονη ενέργεια, και αν και αρχικά αισθανόμουν μια ελαφριά ανησυχία, η παρουσία του Δημήτρη με έκανε να νιώθω ασφαλής.

Καθώς περπατούσαμε, σταματήσαμε σε έναν ξύλινο πάγκο που έμοιαζε με κρυφό καταφύγιο. Ο Δημήτρης στάθηκε για λίγο και με κοίταξε με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί. Υπήρχε κάτι στον αέρα, κάτι που ένιωθα να ανεβαίνει γύρω μας. Τότε, με πλησίασε πιο κοντά και είπε χαμηλόφωνα: "Θα δεις σύντομα τι σημαίνει αυτό το μέρος για την οικογένειά μου."

Η ατμόσφαιρα γύρω μας άλλαξε. Η σιωπή του δάσους έμοιαζε να βαραίνει, και το βλέμμα του Δημήτρη έγινε πιο έντονο. Χωρίς να πει λέξη, με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε ένα από τα παλιά δωμάτια του κάστρου, ένα δωμάτιο με έναν τεράστιο καθρέφτη και ένα παλιό γραφείο.

Εκεί, η ένταση έγινε πιο έντονη. Ο Δημήτρης με κοίταξε για μια στιγμή, και χωρίς προειδοποίηση, με φίλησε. Το φιλί του ήταν γεμάτο πάθος, σαν να ήθελε κάτι πιο βαθύ από μια απλή συνάντηση. Η αναπνοή μας γινόταν γρήγορη, και το σώμα μου αντέδρασε αυτόματα στην εγγύτητά του. Ήταν σαν να υπήρχε μια μυστηριώδης έλξη, κάτι που μας έσερνε μαζί χωρίς να το μπορούμε να το ελέγξουμε.

Όταν το φιλί σταμάτησε, ο Δημήτρης με κοίταξε και είπε: "Ξέρεις, αυτό το κάστρο έχει μυστικά που λίγοι γνωρίζουν. Και εσύ, σήμερα, είσαι μέρος αυτών."

Η συνέχεια των επόμενων ημερών ήταν γεμάτη πάθος και ένταση. Κάθε στιγμή, κάθε συζήτηση, κάθε βλέμμα ήταν φορτισμένο με μια ιδιαίτερη ενέργεια, μια σύνδεση που δεν μπορούσαμε να αγνοήσουμε. Δεν ήξερα πώς να το εξηγήσω, αλλά ήμουν πλήρως αφοσιωμένος σε αυτή τη νέα δυναμική που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά μας.

Το Σαββατοκύριακο πέρασε γρήγορα, και παρά τις έντονες στιγμές που μοιραστήκαμε, το κάστρο παρέμεινε το ίδιο μυστηριώδες και αινιγματικό. Όταν έφτασε η ώρα να φύγω, ο Δημήτρης με αποχαιρέτησε στην πόρτα με μια υπόσχεση: "Θα τα ξαναπούμε, είμαι σίγουρος."

Αφήνοντας το κάστρο, ήξερα ότι αυτή η εμπειρία θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου για πάντα. Μια νύχτα και δυο μέρες που είχαν κάτι το υπερφυσικό και που για κάποιο λόγο μου άφησαν την αίσθηση ότι υπήρχε κάτι περισσότερο, κάτι που δεν μπορούσα να το εξηγήσω πλήρως, αλλά που θα με συνόδευε για πάντα.