Η Νάντια ήξερε πως το επαγγελματικό συνέδριο θα ήταν βαρετό. Η ατελείωτη σειρά από παρουσιάσεις και ομιλίες την είχε ήδη κουράσει από την πρώτη μέρα. Όμως, υπήρχε κάτι – ή μάλλον κάποιος – που έκανε την παρουσία της εκεί πιο ενδιαφέρουσα.

Ο Δημήτρης, ένας συνεργάτης από άλλο υποκατάστημα, είχε τραβήξει την προσοχή της από την πρώτη στιγμή. Ψηλός, γοητευτικός, με έντονο βλέμμα και έναν αέρα αυτοπεποίθησης, ήταν ο τύπος που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος.

Καθώς η μέρα πλησίαζε στο τέλος της, εκείνος την πλησίασε στο μπαρ του ξενοδοχείου. «Σκέφτηκα πως ίσως θέλεις παρέα για ένα ποτό,» της είπε με ένα χαμόγελο που την έκανε να νιώσει έναν περίεργο συνδυασμό νευρικότητας και ενθουσιασμού.

Η συζήτησή τους κύλησε άνετα, με αστεία και πειράγματα που γρήγορα μετέτρεψαν την ατμόσφαιρα σε κάτι πιο προσωπικό. Όταν τελικά της πρότεινε να ανέβουν στο δωμάτιό του για «να συνεχίσουν τη συζήτηση πιο ήσυχα», η Νάντια ένιωσε το αίμα της να κυλά πιο γρήγορα.

Μόλις μπήκαν στο δωμάτιο 302, η ένταση έγινε σχεδόν αβάσταχτη. Ο Δημήτρης πλησίασε και έβαλε απαλά τα χέρια του στη μέση της. «Νομίζω πως περιμέναμε αρκετά,» της ψιθύρισε, και τα χείλη του βρήκαν τα δικά της.

Το φιλί τους ήταν αργό στην αρχή, αλλά σύντομα έγινε πιο βαθύ και έντονο. Τα χέρια του χάραζαν αργές διαδρομές πάνω στο σώμα της, ενώ τα δικά της άρχισαν να εξερευνούν το σμιλεμένο του κορμί.

Η Νάντια ένιωσε το κρεβάτι να την αγκαλιάζει καθώς εκείνος την ξάπλωσε απαλά. Τα ρούχα τους άρχισαν να πέφτουν, κάθε κομμάτι ύφασμα να αποκαλύπτει περισσότερο δέρμα, περισσότερη οικειότητα.

Η κάθε τους κίνηση ήταν προσεκτική, σχεδόν χορευτική. Ο Δημήτρης έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή, κάθε άγγιγμα, κάθε ανάσα της. Τα χέρια του χάιδεψαν τους ώμους της, κατεβαίνοντας αργά, ενώ τα χείλη του εξερευνούσαν το λαιμό της.

Η Νάντια ανταποκρινόταν με την ίδια ένταση. Ο ρυθμός τους συγχρονιζόταν, κάθε στιγμή γινόταν πιο έντονη, πιο απόλυτη. Η ατμόσφαιρα γέμισε από ψιθύρους και ανάσες, δημιουργώντας μια στιγμή που έμοιαζε να διαρκεί για πάντα.

Όταν η νύχτα τελείωσε, έμειναν αγκαλιασμένοι, με τη σιωπή να γεμίζει τον χώρο. «Δεν περίμενα ότι το συνέδριο θα είχε τέτοιες εκπλήξεις,» είπε εκείνη χαμογελώντας.

«Ούτε εγώ,» της απάντησε, φιλώντας την απαλά.

Η νύχτα στο δωμάτιο 302 ήταν κάτι που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ.