Είμαι ο Νίκος, 41 ετών, παντρεμένος με την Χαρά – από εκεί και το ψευδώνυμο – τρία χρόνια μικρότερή μου. Δεκατρία χρόνια μαζί συν 2 χρόνια σχέση. Ακόμα και για πάντα ερωτευμένοι. Πάντα ελεύθεροι στις σεξουαλικές μας αντιλήψεις.
Ή μάλλον ψέματα, στην αρχή δεν ήταν έτσι – δεν έχει και πολύ σημασία – απολαύσαμε και απολαμβάνουμε την αγάπη μας με όλο μας το είναι.
Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, συνηθισμένη εμφάνιση, κανονικό ύψος, λίγο ευτραφής.
Το επάγγελμά μου πολλές φορές με κρατάει περισσότερες ώρες από το κανονικό. Έτσι και σήμερα. Άργησα να γυρίσω σπίτι. Περασμένες 6 το απόγευμα.
Με το που άνοιξα την πόρτα η ζεστασιά του σπιτιού με τόνωσε.
- Χαρά μου. Φώναξα.
- Ναι αγάπη! Άκουσα την φωνή της Χαρούλας μου.
Και αμέσως φάνηκε στο βάθος του σαλονιού.
Αεράτη, αισθησιακή, προκλητικά ντυμένη, όπως σχεδόν πάντα. Τα χείλη της σαρκώδη, κόκκινα με ένα χαμόγελο που πρόδιδε την καύλα που έκρυβε μέσα της.
- Άργησα. Η δουλειά μου… - πήγα να δικαιολογήσω την καθυστέρησή μου.
- Δεν πειράζει Νίκο μου... είσαι κουρασμένος;
- Χαρά μου από το πρωί μόνη…
- Μη στενοχωριέσαι, είχα παρέα μέχρι πριν λίγο. Είπε και ένα πονηρό χαμόγελο χάραξε τα χείλη της.
- Να υποθέσω ότι ήταν εδώ ο...;
- Ναι. Χωρίς υποθέσεις, ήταν εδώ ο Πέτρος.
- Και;
- Ότι υποθέτεις. Λίγα παιχνίδια, μια πιπούλα, τίποτα παραπάνω. Σε περιμέναμε, άργησες, έφυγε. Αυτό ήταν όλο!