Αρχικη

Το λεωφορείο παίρνει την τελευταία στροφή πριν κατευθυνθεί στο εσωτερικό χώρο πάρκινγκ των λεωφορείων του ΚΤΕΛ. Είναι απόγευμα και ο ήλιος βρίσκεται στην κλίση που αρχίζει να παίρνει λίγο πριν ξεκινήσει την πορεία της δύσης. Αγχωμένη βγάζω το σπαστό καθρεφτάκι μαζί με το μαύρο μολύβι ματιών και το κραγιόν σε τριανταφυλλένιο χρώμα από την τσάντα μου και βάφω με απαλές κι όσο το δυνατόν προσεκτικότερες κινήσεις τα μάτια και τα χείλη μου. Δεν ήθελα να τα βάλω φεύγοντας από την Εστία γιατί ήθελα να είναι φρεσκοβαλμένα για τη μεγάλη συνάντηση. Τοποθετώ τα αντικείμενα στην τσάντα και ακούω την καρδιά μου στα αυτιά μου να σφυροκοπάει καθώς το λεωφορείο εισέρχεται από την στοά στο πάρκινγκ.

Το στήθος μου εσωτερικά είναι τόσο σφιγμένο και τα άκρα μου έχουν γίνει ζελές. Η αγωνία και η προσμονή δημιουργούν εκρήξεις στο μυαλό μου που αδυνατεί να διαχειριστεί τα επικείμενα γεγονότα. Κοιτάζω τα δάχτυλά μου που σχεδόν τρέμουν. Είναι που ήθελες να γίνεις και γιατρός προσπαθώ να διασκεδάσω τον εαυτό μου σε μια ύστατη προσπάθεια να φανώ χαλαρή και γενναία. Το λεωφορείο σταματά τελικά στην εσοχή που υποδεικνύει η μετώπια πλαστική επιγραφή: ΞΑΝΘΗ. Οι συνεπιβάτες μου αρχίζουν να σηκώνονται από τις θέσεις τους και κατευθύνονται προς τις δύο εξόδους του λεωφορείου. Κάθομαι στη θέση 32 που σημαίνει πως η κοντινότερη μου έξοδος είναι από την πίσω πλευρά.

Στιγμιαία, το μυαλό μου παρασύρει στη φαντασία του το σώμα μου να πηδήξει σαν σούπερ ήρωας από το μεγάλο τζάμι της γαλαρίας κι ένα στιγμιαίο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Ναι, τώρα είναι αργά… να το σκεφτόσουν πιο νωρίς! Βρίσκομαι μπροστά από τα σκαλοπάτια της πόρτας και το βλέμμα μου ακολουθεί πιστά τη διαταγή που συμφώνησα με τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Το ξέρεις πως στέκεται λογικά κάπου μπροστά από τα καθίσματα της κεντρικής νησίδας, μπροστά στο λεωφορείο σου αλλά δεν θα κοιτάξεις. Ούτε στιγμή. Έτσι, αν θες να τον συναντήσεις όσο το δυνατόν λιγότερο ιδρωμένη και κόκκινη. Κατεβαίνω τα σκαλιά κρατώντας με το ένα χέρι το μικρό σακβουαγιάζ μου και με το άλλο σφιχτά την κουπαστή.

Ειχαν περάσει 6 μήνες απο τότε που είχε ξεκινήσει η σχέση μου με τον Νίκο, ηταν πολυ καλός και τρυφερός μαζι μου και τιποτα δεν μπορουσε να με κανει να φανταστω αυτα που θα σας περιγράψω παρακάτω.