Αρχικη

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, και η Έλενα βρισκόταν σε ένα μικρό beach bar με φίλους. Η μουσική ακουγόταν απαλά, τα φώτα από τις λάμπες κρέμονταν πάνω από τα τραπέζια, και ο ήχος των κυμάτων γέμιζε την ατμόσφαιρα με μια γαλήνια μελωδία.

Ανάμεσα στην παρέα ήταν και ο Άρης. Ήταν ο άντρας που η Έλενα παρατηρούσε εδώ και καιρό. Ψηλός, με μαυρισμένο δέρμα και μάτια που λαμπύριζαν στο φως της φωτιάς. Είχαν ανταλλάξει χαμόγελα και πειράγματα κατά τη διάρκεια της βραδιάς, αλλά η ένταση ανάμεσά τους ήταν φανερή.

Όταν η παρέα αποφάσισε να αποχωρήσει, ο Άρης την πλησίασε. «Θέλεις να κάνουμε μια βόλτα;» της είπε.

Η Έλενα συμφώνησε χωρίς δισταγμό. Περπάτησαν κατά μήκος της ακτής, τα πόδια τους βυθίζονταν απαλά στην άμμο, ενώ το φεγγάρι φώτιζε τον δρόμο τους. Η σιωπή ανάμεσά τους ήταν άνετη, γεμάτη από μια αίσθηση προσμονής.

Φτάνοντας σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ο Άρης σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος της. «Σε παρατηρώ όλη τη βραδιά,» της είπε χαμηλόφωνα, «και δεν μπορούσα να μην έρθω πιο κοντά σου.»

Η Έλενα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά. Πριν προλάβει να απαντήσει, ο Άρης πλησίασε περισσότερο και τη φίλησε. Το φιλί του ήταν ζεστό και βαθύ, γεμάτο ένταση και πάθος.

Τα χέρια του χάιδεψαν το πρόσωπό της και κατέβηκαν αργά στους ώμους της. Η Έλενα ένιωσε την άμμο να τους αγκαλιάζει καθώς ξάπλωσαν απαλά στην ακτή. Ο ήχος των κυμάτων γινόταν ο ρυθμός για την κάθε τους κίνηση.

Ο Άρης ήταν τρυφερός, αλλά γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τα χάδια του εξερευνούσαν κάθε εκατοστό του σώματός της, ενώ τα δικά της χέρια αντάλλασσαν την ίδια τρυφερότητα. Το φεγγάρι φώτιζε τα κορμιά τους, και η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη.

Όταν τελικά σηκώθηκαν, η Έλενα χαμογέλασε. «Ήταν μαγικό,» του είπε.

«Είναι μόνο η αρχή,» της απάντησε ο Άρης, κρατώντας το χέρι της καθώς επέστρεφαν στην ακτή.

Η στιγμή στην παραλία θα ήταν πάντα το καλοκαιρινό τους μυστικό, μια ανάμνηση γεμάτη πάθος και ελευθερία.

Η Σοφία είχε περάσει μια κουραστική μέρα στο γραφείο. Το ρολόι έδειχνε 9 το βράδυ όταν αποφάσισε να φύγει. Ο ουρανοξύστης που στέγαζε την εταιρεία της ήταν σχεδόν άδειος. Οι περισσότερες πόρτες κλειστές, οι διάδρομοι ήσυχοι. Πάτησε το κουμπί για το ασανσέρ και περίμενε.

Η πόρτα άνοιξε, και μέσα βρισκόταν ο Κωνσταντίνος, ένας συνάδελφος που πάντα την έκανε να κοκκινίζει με το παρουσιαστικό του. Ψηλός, με γυαλιστερά μαλλιά και ένα κοστούμι που αγκάλιαζε τέλεια το αθλητικό του σώμα.

«Αργά σήμερα, ε;» της είπε χαμογελώντας.

«Ναι, πολλά deadlines,» απάντησε η Σοφία, μπαίνοντας μέσα.

Η πόρτα έκλεισε, και η ατμόσφαιρα μέσα στο ασανσέρ έγινε αμέσως πιο κλειστοφοβική – αλλά όχι από έλλειψη χώρου. Ο Κωνσταντίνος την κοιτούσε με τρόπο που έκανε την καρδιά της να χτυπά δυνατά.

Ήταν το τρίτο έτος μου στο πανεπιστήμιο και ήδη αισθανόμουν την πίεση των εξετάσεων. Ένα από τα πιο απαιτητικά μαθήματα, που κανείς δεν ήθελε να αποτύχει, ήταν αυτό του καθηγητή Γεωργίου. Στα 40 του χρόνια, είχε μια επιβλητική παρουσία. Ψηλός, με σοβαρό βλέμμα, πάντα ντυμένος με κοστούμι, και μια φωνή που απαιτούσε προσοχή. Ήταν ο τύπος του άντρα που σου προκαλούσε σεβασμό και μια ανεπαίσθητη νευρικότητα.

Την ημέρα της εξέτασης, βγήκα από την αίθουσα με ανάμεικτα συναισθήματα. Είχα κάνει το καλύτερο που μπορούσα, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα έφτανε. Την επόμενη εβδομάδα, τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Δεν είχα περάσει.

"Κα Κωνσταντίνου," είπε σοβαρά ο καθηγητής όταν πήγα να του μιλήσω στο γραφείο του, "ο βαθμός σας δείχνει ότι δεν κατανοήσατε πλήρως την ύλη. Αλλά, αν είστε πρόθυμη να δουλέψετε περισσότερο, ίσως μπορέσουμε να βρούμε μια λύση."

Η φωνή του είχε μια χροιά σχεδόν πατρική, αλλά το βλέμμα του ήταν διαφορετικό, πιο έντονο.

"Θα κάνω ό,τι χρειαστεί, κύριε καθηγητά," απάντησα, ίσως λίγο πιο έντονα από ό,τι χρειαζόταν.

Μου χαμογέλασε ελαφρά, με εκείνον τον τρόπο που σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα ασφάλειας και πρόκλησης. "Ωραία, τότε. Θα σας δώσω κάποιες επιπλέον ασκήσεις και μπορούμε να οργανώσουμε μερικές συναντήσεις για να τις συζητήσουμε." 

Η Κατερίνα δεν συνήθιζε να επισκέπτεται σάουνες, αλλά εκείνη τη μέρα, ήθελε απεγνωσμένα να χαλαρώσει. Το πολυτελές σπα της πόλης έμοιαζε ιδανικό για να ξεφύγει από τη ρουτίνα. Μπήκε στον ζεστό χώρο, ντυμένη με μια λευκή πετσέτα που τόνιζε τις καμπύλες της, και έκατσε σε μια γωνιά, απολαμβάνοντας τη θερμότητα που χαλάρωνε το σώμα της.

Δεν άργησε να παρατηρήσει έναν άντρα απέναντί της. Ήταν ψηλός, με γυμνασμένο σώμα και ένα μαγνητικό χαμόγελο που της τράβηξε αμέσως την προσοχή. Η πετσέτα του ήταν χαλαρά δεμένη, αφήνοντας το μυαλό της να περιπλανηθεί σε επικίνδυνα μονοπάτια.

«Πρώτη φορά εδώ;» τη ρώτησε με μια φωνή γεμάτη αυτοπεποίθηση.

Η Κατερίνα χαμογέλασε αμήχανα. «Ναι, και δεν είμαι σίγουρη αν αντέχω τη ζέστη.»

«Αν θες, μπορώ να σου δείξω πώς να το απολαύσεις καλύτερα,» είπε, κάνοντας την καρδιά της να χτυπήσει πιο δυνατά.

Πλησίασε και κάθισε δίπλα της. Η εγγύτητα ανάμεσά τους έκανε τον χώρο να φαίνεται ακόμα πιο καυτός. Οι σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στα κορμιά τους, και η ένταση στην ατμόσφαιρα ήταν πλέον αδύνατον να αγνοηθεί.

Η Νάντια ήξερε πως το επαγγελματικό συνέδριο θα ήταν βαρετό. Η ατελείωτη σειρά από παρουσιάσεις και ομιλίες την είχε ήδη κουράσει από την πρώτη μέρα. Όμως, υπήρχε κάτι – ή μάλλον κάποιος – που έκανε την παρουσία της εκεί πιο ενδιαφέρουσα.

Ο Δημήτρης, ένας συνεργάτης από άλλο υποκατάστημα, είχε τραβήξει την προσοχή της από την πρώτη στιγμή. Ψηλός, γοητευτικός, με έντονο βλέμμα και έναν αέρα αυτοπεποίθησης, ήταν ο τύπος που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος.

Καθώς η μέρα πλησίαζε στο τέλος της, εκείνος την πλησίασε στο μπαρ του ξενοδοχείου. «Σκέφτηκα πως ίσως θέλεις παρέα για ένα ποτό,» της είπε με ένα χαμόγελο που την έκανε να νιώσει έναν περίεργο συνδυασμό νευρικότητας και ενθουσιασμού.

Η συζήτησή τους κύλησε άνετα, με αστεία και πειράγματα που γρήγορα μετέτρεψαν την ατμόσφαιρα σε κάτι πιο προσωπικό. Όταν τελικά της πρότεινε να ανέβουν στο δωμάτιό του για «να συνεχίσουν τη συζήτηση πιο ήσυχα», η Νάντια ένιωσε το αίμα της να κυλά πιο γρήγορα.

Ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που δεν περίμενα τίποτα. Η παρέα με είχε πείσει να πάμε για ποτό σε ένα μικρό μπαράκι στην παλιά πόλη. Δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε πως δεν έπρεπε να πω όχι.

Μόλις μπήκαμε, το βλέμμα μου έπεσε πάνω της. Καθόταν μόνη της, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα που αγκάλιαζε τέλεια το σώμα της. Τα μαλλιά της, καστανά και ελαφρώς κυματιστά, έπεφταν απαλά στους ώμους της, και τα μάτια της είχαν κάτι το μελαγχολικό. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Η παρέα μου με έσπρωξε προς την μπάρα, αλλά το μυαλό μου ήταν αλλού. Ήθελα να τη γνωρίσω. Μαζεύοντας το θάρρος μου, πλησίασα. «Καλησπέρα,» της είπα χαμογελώντας.

Με κοίταξε και μου χάρισε ένα μικρό χαμόγελο. «Καλησπέρα,» απάντησε με μια φωνή που έμοιαζε να ανήκει σε όνειρο.

Η συζήτηση ξεκίνησε απλά. Το όνομά της ήταν Δήμητρα. Μιλούσαμε για το πώς βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ, για ταξίδια που θέλαμε να κάνουμε, για μουσική. Όσο περνούσε η ώρα, η ατμόσφαιρα ανάμεσά μας γινόταν πιο οικεία. Κάθε της γέλιο έκανε την καρδιά μου να χτυπά λίγο πιο δυνατά.

Όταν το μαγαζί άρχισε να αδειάζει, πρότεινα να περπατήσουμε. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η νύχτα. Συμφώνησε. Βγήκαμε έξω, και ο αέρας της νύχτας ήταν ζεστός. Περπατήσαμε στα στενά, μιλώντας για πράγματα ασήμαντα αλλά γεμάτα νόημα.

Κάποια στιγμή σταμάτησε και με κοίταξε. Το βλέμμα της είχε μια αδιόρατη ένταση. «Νικόλα,» μου είπε, «μπορεί να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που συναντιόμαστε, αλλά θέλω να θυμάμαι αυτή τη νύχτα.»

Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο. Την πλησίασα, και τα χείλη μας ενώθηκαν. Το φιλί της ήταν ζεστό, βαθύ, γεμάτο πάθος. Τα χέρια μου τη χάιδεψαν απαλά, ενώ εκείνη τράβηξε το σώμα μου πιο κοντά της.

Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε στο δωμάτιό της. Ήταν σαν να υπήρχε μόνο το τώρα. Το κορμί της ήταν μαλακό, η επιδερμίδα της ζεστή. Τα φιλιά μας έγιναν πιο έντονα, τα χέρια μας εξερευνούσαν ο ένας τον άλλον, και κάθε κίνηση ήταν γεμάτη τρυφερότητα και πάθος.

Ήταν μια στιγμή που δεν ήθελα να τελειώσει. Ήταν σαν να ζούσα σε έναν δικό μου κόσμο, όπου υπήρχε μόνο εκείνη και εγώ.

Όταν ξημέρωσε, την κοίταξα να κοιμάται. Ήξερα ότι δεν θα την ξαναέβλεπα. Ήταν μια από αυτές τις συναντήσεις που υπάρχουν μόνο για να μείνουν στη μνήμη σου.

Έφυγα ήσυχα, αφήνοντας ένα σημείωμα με το όνομά μου και έναν αριθμό τηλεφώνου. Δεν επικοινώνησε ποτέ, αλλά αυτό ήταν εντάξει. Η νύχτα με τη Δήμητρα ήταν αρκετή. Μια ανάμνηση που κουβαλώ ακόμα, σαν κάτι πολύτιμο που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ήταν ένα απόγευμα που δεν είχα καμία διάθεση να κάνω οτιδήποτε. Περιπλανιόμουν στους δρόμους της πόλης, μέχρι που βρέθηκα μπροστά σε ένα μικρό, παλιό βιβλιοπωλείο στη γωνία ενός στενού. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, μπήκα μέσα, κυρίως για να περάσει η ώρα.

Ο αέρας μέσα ήταν γεμάτος μυρωδιά από παλιό χαρτί και ξύλινα ράφια. Οι ακτίνες του ήλιου έμπαιναν από τα παράθυρα, σχηματίζοντας χρυσές λωρίδες σκόνης στον αέρα. Καθώς περιπλανιόμουν ανάμεσα στα ράφια, την είδα.

Ήταν σκυμμένη πάνω από ένα παλιό βιβλίο, το πρόσωπό της φωτισμένο από το φως του απογεύματος. Είχε μια αυθόρμητη ομορφιά, λες και δεν προσπαθούσε καθόλου να εντυπωσιάσει, αλλά το έκανε χωρίς προσπάθεια. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα χαλαρά, και φορούσε ένα λευκό πουκάμισο που έπεφτε ανάλαφρα στους ώμους της.

"Έχεις βρει κάτι ενδιαφέρον;" ρώτησα χωρίς να το σκεφτώ.

Σήκωσε το βλέμμα της προς εμένα, και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. "Πάντα βρίσκω κάτι ενδιαφέρον εδώ," είπε. "Αλλά αυτή τη φορά ίσως να είναι κάτι περισσότερο από το βιβλίο."

Δεν ήξερα πώς να το ερμηνεύσω, αλλά η αυτοπεποίθησή της με αιφνιδίασε. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν φοβόταν να πει αυτό που σκεφτόταν. "Πάντα ερχόσουν εδώ; Είναι η πρώτη φορά που το ανακαλύπτω."

"Είναι το μικρό μου καταφύγιο," είπε, κλείνοντας το βιβλίο που κρατούσε. "Και τι σε έφερε σήμερα εδώ;"

"Η ανάγκη για λίγη ηρεμία. Και μάλλον για μια καλή παρέα," της απάντησα, τολμώντας να παίξω το παιχνίδι της.

Εκείνη γέλασε ελαφρά και έκλεισε το βιβλίο. "Λοιπόν, αν ψάχνεις για καλή παρέα, μπορείς να με κεράσεις έναν καφέ."

Δεν είχα ιδέα πού θα κατέληγε αυτό, αλλά δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Λίγη ώρα αργότερα, καθόμασταν σε μια μικρή καφετέρια στη γωνία, γελώντας και μιλώντας σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Κάθε της λέξη με γοήτευε περισσότερο, κάθε της κίνηση ήταν γεμάτη χάρη.

Ήταν ένα απόγευμα όπως όλα τα άλλα. Ο ήλιος έγερνε σιγά-σιγά, και μια χρυσαφένια λάμψη έλουζε την πόλη. Περίμενα το λεωφορείο στη στάση, χαμένος στις σκέψεις μου, όταν την είδα. Στεκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα, φορώντας ένα απλό μαύρο φόρεμα που τόνιζε τις καμπύλες της με τρόπο που σου έκοβε την ανάσα. Τα μακριά καστανά μαλλιά της έπεφταν χαλαρά πάνω στους ώμους της, και κρατούσε ένα βιβλίο στο χέρι.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να την κοιτάξω δεύτερη φορά. Ίσως το γεγονός ότι χαμογελούσε διαβάζοντας, σαν να έβρισκε κάτι κρυφά αστείο στις σελίδες. Ή ίσως το βλέμμα της, που έδειχνε να είναι βαθιά συγκεντρωμένο και ταυτόχρονα χαμένο κάπου αλλού.

Χωρίς να το καταλάβω, τα μάτια μας συναντήθηκαν. Για μια στιγμή, ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει. Ήταν σαν να ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι στη στάση, παρόλο που γύρω μας υπήρχε φασαρία και κίνηση. Εκείνη σήκωσε το βλέμμα της, και το χαμόγελό της μεγάλωσε. Ήταν ένα χαμόγελο που έλεγε περισσότερα από χίλιες λέξεις.

Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. "Καλησπέρα," είπα, με μια δόση αμηχανίας. "Είναι καλό το βιβλίο;"

"Καλησπέρα," απάντησε, με μια φωνή τόσο ζεστή που σχεδόν έλιωσε η νευρικότητά μου. "Είναι υπέροχο. Αλλά καλύτερη είναι η στιγμή."

Δεν ήξερα αν με πείραζε ή αν ήταν πραγματικά τόσο αυθόρμητη. "Η στιγμή;" ρώτησα, παίζοντας το αθώος.

"Ναι," είπε, πλησιάζοντας λίγο πιο κοντά. "Η στιγμή που δύο άγνωστοι ξεκινούν μια συζήτηση χωρίς να ξέρουν πού μπορεί να τους οδηγήσει."

Το λεωφορείο έφτασε, αλλά κανείς από τους δυο μας δεν έκανε την κίνηση να ανέβει. Η ένταση μεταξύ μας ήταν σχεδόν χειροπιαστή. "Δεν νομίζω ότι θέλω να ανέβω," είπε με μια παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια της. "Μήπως να πάμε μια βόλτα;"

Δεν το σκέφτηκα καν. "Έχω μια καλύτερη ιδέα," είπα. "Πάμε με το αυτοκίνητό μου. Είναι εδώ κοντά."

Λίγα λεπτά αργότερα, καθόμασταν μαζί στο παλιό μου σεντάν, που ξαφνικά φαινόταν πιο πολυτελές από ποτέ. Οι δρόμοι περνούσαν σαν σκηνές από ταινία, αλλά δεν είχε σημασία. Όλος ο κόσμος περιοριζόταν σε εκείνη τη στιγμή, σε εκείνη την άγνωστη που είχε μπει στη ζωή μου τόσο απροσδόκητα.

Παρκάραμε σε μια ήσυχη γωνιά της πόλης, κάτω από τα δέντρα. "Πες μου κάτι," είπε, γυρνώντας προς το μέρος μου. "Πάντα ακολουθείς ξένες γυναίκες που σε προσκαλούν σε περιπέτειες;"

Γέλασα. "Μόνο αν χαμογελάνε έτσι ενώ διαβάζουν ένα βιβλίο στη στάση."

Και μετά το χαμόγελο εξαφανίστηκε από τα χείλη της, μόνο για να αντικατασταθεί από κάτι πιο βαθύ. Έσκυψε προς το μέρος μου και, με μια αργή, σίγουρη κίνηση, έφερε το πρόσωπό της τόσο κοντά στο δικό μου που μπορούσα να νιώσω την ανάσα της. "Δεν έχω τίποτα να χάσω σήμερα," ψιθύρισε.

Και τότε, ο χρόνος σταμάτησε ξανά.

Η Άννα είχε περάσει δύσκολες μέρες στη δουλειά, και όταν η φίλη της, η Μαρία, της πρότεινε να περάσουν το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό της, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Το εξοχικό ήταν απομονωμένο, χτισμένο σε μια ήσυχη παραλία, με μόνο τους ήχους της θάλασσας να διαταράσσουν τη σιωπή.

Όταν έφτασαν, το σκοτάδι είχε ήδη πέσει. Η Μαρία έβαλε μουσική, και οι δυο τους άνοιξαν ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Γελούσαν, θυμόντουσαν παλιές ιστορίες και απολάμβαναν τη χαλαρότητα της στιγμής.

«Δεν έχεις γνωρίσει ποτέ τον γείτονά μου, έτσι;» είπε η Μαρία κάποια στιγμή.

«Όχι, γιατί;» ρώτησε η Άννα, σηκώνοντας το ποτήρι της.

«Θα δεις. Είναι… ενδιαφέρων τύπος.»

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά, και ένας ήχος από μηχανή ακούστηκε έξω. Ένας άντρας, γύρω στα 35, ψηλός με αθλητική κορμοστασιά και σκούρα μαλλιά, μπήκε χαμογελαστός στην αυλή.

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα Σαββάτου, όταν ο Αλέξης, κουρασμένος από μια γεμάτη εβδομάδα, κάθισε στο μπαλκόνι του για να απολαύσει τον καφέ του. Ζούσε σε μια παλιά πολυκατοικία, όπου οι περισσότεροι ένοικοι ήταν ηλικιωμένοι. Όμως, πρόσφατα, είχε μετακομίσει στη διπλανή γκαρσονιέρα μια μυστηριώδης γυναίκα που είχε τραβήξει την προσοχή του.

Η Ελένη ήταν γύρω στα 30, με καστανά μακριά μαλλιά που έπεφταν ανέμελα στους ώμους της και βλέμμα που έμοιαζε να κρύβει μυστικά. Κάθε φορά που περνούσε από το διάδρομο, το άρωμά της γέμιζε τον χώρο, κάνοντάς τον να σαστίζει.

Εκείνο το απόγευμα, ο Αλέξης παρατήρησε πως η Ελένη είχε αφήσει ανοιχτή την μπαλκονόπορτά της. Καθώς κοιτούσε προς το μέρος της, εκείνη εμφανίστηκε φορώντας ένα ανάλαφρο φόρεμα που άφηνε λίγα στη φαντασία. Τον κοίταξε, χαμογέλασε αινιγματικά και τον χαιρέτησε.

«Μόνος πάλι;» του φώναξε παιχνιδιάρικα.

«Ε... ναι. Εσύ;» απάντησε, ξαφνιασμένος από την απευθείας ερώτησή της.

«Όχι για πολύ,» του είπε και μπήκε ξανά στο διαμέρισμά της.