Αρχικη

Το απόγευμα είχε μια παράξενη ένταση. Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να χαμηλώνει, και η ουρά έξω από την τράπεζα ήταν μεγαλύτερη από ό,τι συνήθως. Ο εκνευρισμός μου άρχισε να υποχωρεί όταν την είδα. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα μπροστά μου, με τα μάτια της να σκανάρουν το κινητό της. Ήταν κομψή, με μια ανεπιτήδευτη αυτοπεποίθηση που έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ για να ξεχωρίσει.

Τη στιγμή που σήκωσε το βλέμμα της και οι ματιές μας συναντήθηκαν, κάτι άλλαξε. Ένα απαλό χαμόγελο, σχεδόν ανεπαίσθητο, έκανε τη στιγμή να μοιάζει σαν να είχαμε μόλις μοιραστεί ένα μυστικό.

"Μάλλον θα περιμένουμε για αρκετή ώρα," της είπα, προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο.

Γέλασε. "Πάντα έτσι γίνεται εδώ. Αν δεν είχα κάτι επείγον, θα είχα φύγει ήδη."

Η συζήτηση εξελίχθηκε αβίαστα. Το όνομά της ήταν Μαρία, και η φωνή της είχε μια μελωδική ζεστασιά. Όταν ήρθε η σειρά της, μπήκε στην τράπεζα, και η παρουσία της χάθηκε για λίγο. Βγαίνοντας λίγο αργότερα, την είδα να με περιμένει στο αυτοκίνητό της, που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω.

Ήταν το τρίτο έτος μου στο πανεπιστήμιο και ήδη αισθανόμουν την πίεση των εξετάσεων. Ένα από τα πιο απαιτητικά μαθήματα, που κανείς δεν ήθελε να αποτύχει, ήταν αυτό του καθηγητή Γεωργίου. Στα 40 του χρόνια, είχε μια επιβλητική παρουσία. Ψηλός, με σοβαρό βλέμμα, πάντα ντυμένος με κοστούμι, και μια φωνή που απαιτούσε προσοχή. Ήταν ο τύπος του άντρα που σου προκαλούσε σεβασμό και μια ανεπαίσθητη νευρικότητα.

Την ημέρα της εξέτασης, βγήκα από την αίθουσα με ανάμεικτα συναισθήματα. Είχα κάνει το καλύτερο που μπορούσα, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα έφτανε. Την επόμενη εβδομάδα, τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Δεν είχα περάσει.

"Κα Κωνσταντίνου," είπε σοβαρά ο καθηγητής όταν πήγα να του μιλήσω στο γραφείο του, "ο βαθμός σας δείχνει ότι δεν κατανοήσατε πλήρως την ύλη. Αλλά, αν είστε πρόθυμη να δουλέψετε περισσότερο, ίσως μπορέσουμε να βρούμε μια λύση."

Η φωνή του είχε μια χροιά σχεδόν πατρική, αλλά το βλέμμα του ήταν διαφορετικό, πιο έντονο.

"Θα κάνω ό,τι χρειαστεί, κύριε καθηγητά," απάντησα, ίσως λίγο πιο έντονα από ό,τι χρειαζόταν.

Μου χαμογέλασε ελαφρά, με εκείνον τον τρόπο που σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα ασφάλειας και πρόκλησης. "Ωραία, τότε. Θα σας δώσω κάποιες επιπλέον ασκήσεις και μπορούμε να οργανώσουμε μερικές συναντήσεις για να τις συζητήσουμε." 

Η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της πάνω από την πόλη, και ο αέρας μύριζε γιασεμί και υγρασία. Η Σοφία στεκόταν στο παράθυρο, κοιτώντας τα φώτα που τρεμόπαιζαν από τα απέναντι κτίρια. Φορούσε ένα λεπτό, μεταξένιο φόρεμα που αγκάλιαζε απαλά το σώμα της. Η καρδιά της χτυπούσε πιο γρήγορα καθώς άκουσε τα βήματά του στον διάδρομο.

Η πόρτα άνοιξε αργά. Ο Δημήτρης μπήκε μέσα, με το βλέμμα του να την περιεργάζεται, σαν να τη μελετούσε, σαν να την ήθελε ακόμα πιο βαθιά από ό,τι μπορούσε να εκφράσει. Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και γεμάτα υπόσχεση. Χωρίς να πουν λέξη, τα σώματά τους άρχισαν να πλησιάζουν, σαν να τους τραβούσε μια αόρατη δύναμη.

Η ανάσα του ήταν ζεστή καθώς πλησίασε στον λαιμό της. Τα χέρια του διστακτικά ακούμπησαν τη μέση της, και εκείνη ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά όλο της το είναι. Οι άκρες των δαχτύλων του χάραζαν διαδρομές πάνω στο δέρμα της, σαν να ήθελε να αποτυπώσει κάθε της καμπύλη στη μνήμη του.

«Σοφία...» ψιθύρισε, και η φωνή του ήταν βραχνή, γεμάτη πόθο και αβεβαιότητα.

Δεν του απάντησε με λόγια, αλλά η κίνηση των χεριών της καθώς πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά του έλεγε τα πάντα. Τα χείλη του βρήκαν τα δικά της, και ο χρόνος σταμάτησε. Ήταν ένα φιλί αργό, γεμάτο ένταση, σαν να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που θα άγγιζαν ο ένας τον άλλον.

Όταν ο Δημήτρης με κάλεσε στο κάστρο του για το Σαββατοκύριακο, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο ίδιος ήταν ένας παλιός φίλος από το πανεπιστήμιο, και το κάστρο ήταν μια από τις κληρονομιές της οικογένειάς του. Βρίσκονταν απομονωμένο σε μια καταπράσινη κοιλάδα, μακριά από τον θόρυβο και τη φασαρία της πόλης. Ήταν το είδος του μέρους που ήθελα να επισκεφτώ για λίγη ηρεμία.

Φτάνοντας εκεί το απόγευμα του Σαββάτου, εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά του τόπου. Το κάστρο είχε έναν αέρα μυστηρίου, σαν να ήταν από άλλη εποχή. Τα ψηλά τοίχοι του και τα πέτρινα παράθυρα, τα κλαδιά των δέντρων που κρέμονταν βαριά, το μονοπάτι που έφερε στην είσοδο… όλα δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα μαγευτική και κάπως σαγηνευτική.

Ο Δημήτρης με καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και με οδήγησε μέσα στο κάστρο. "Θα είσαι άνετα εδώ," μου είπε. "Θα σε φροντίσουμε όπως πρέπει." Η φωνή του είχε κάτι ζεστό και φιλικό, αλλά υπήρχε και μια σκοτεινή λάμψη στα μάτια του που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Η βραδιά είχε μια περίεργη ησυχία, σαν να ήξερε ότι κάτι ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί. Είχα παρκάρει το αυτοκίνητο κοντά στην πλατεία, σε ένα σημείο που ο δρόμος ήταν ήσυχος και τα φώτα της πόλης έριχναν μαλακές σκιές. Η Γεωργία μπήκε μέσα, και για μια στιγμή ο κόσμος πάγωσε.

Δέκα χρόνια. Δέκα ολόκληρα χρόνια που μιλούσαμε μόνο μέσα από οθόνες και λέξεις, αποφεύγοντας τη φυσική απόσταση. Και τώρα, εδώ ήταν, στο κάθισμα του συνοδηγού, πιο όμορφη από ό,τι τη θυμόμουν. Τα μαλλιά της έπεφταν χαλαρά στους ώμους, και το άρωμά της – εκείνο το γνώριμο, γλυκό άρωμα – γέμισε το χώρο, κάνοντάς με να θυμηθώ όλα όσα είχαμε ζήσει.

«Πώς πέρασε η ώρα, ε;» είπε χαμογελώντας, αλλά το βλέμμα της είχε μια δόση αμηχανίας. Ήξερα τι σκεφτόταν. Ήταν το ίδιο που σκεφτόμουν κι εγώ.

«Πολύ γρήγορα,» απάντησα. Η φωνή μου ακουγόταν λίγο πιο χαμηλή, πιο βαθιά, σαν να προσπαθούσα να κρύψω τη θύελλα που ένιωθα μέσα μου.

Εκείνη τη νύχτα ήθελα απλά να ηρεμήσω. Η πόλη με είχε κουράσει με τη φασαρία και τη βαβούρα της, και το μόνο που ήθελα ήταν να βρω λίγη ηρεμία, μακριά από όλα. Έτσι, βρέθηκα στο μικρό παραλιακό καφέ του λιμανιού, παρακολουθώντας τα κύματα να σκάζουν αργά πάνω στις πέτρες.

Ο καφές ήταν ζεστός και ήρεμος, όπως ακριβώς ήθελα να είναι η βραδιά μου. Καθόμουν μόνος μου, σκεφτόμουν τη ζωή, τη δουλειά και όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου. Όμως, τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να με συγκινήσει εκείνη τη στιγμή. Ο ήχος της θάλασσας με χαλάρωνε, το φως του φεγγαριού έριχνε μια γλυκιά λάμψη στην επιφάνεια του νερού, και όλα φαινόταν ήρεμα.

Μέχρι που η πόρτα άνοιξε και μπήκε εκείνη. Δεν την είχα δει για χρόνια. Η Μαρία. Η φίλη από τα φοιτητικά χρόνια, που κάποτε είχε σημαδέψει τη ζωή μου με την παρουσία της. Με τα ξανθά μαλλιά της να φωτίζονται από το φως του φεγγαριού και τα γαλάζια μάτια της να λάμπουν κάτω από τη νυχτερινή νυχιά, με έκανε να αναρωτηθώ πώς ήταν δυνατόν να περάσουν τόσα χρόνια χωρίς να τη συναντήσω ξανά.

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά που όλα φαίνονταν να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Στεκόμουν στη σειρά της τράπεζας, κάπως εκνευρισμένος από την αναμονή, όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω στη Μαρία. Τα μακριά της μαλλιά έπεφταν στους ώμους της σαν μεταξωτό κύμα, και ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο φωτιζόταν στα χείλη της καθώς κοίταζε το τηλέφωνό της.

Μια τυχαία στιγμή, μια ανταλλαγή βλεμμάτων. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω, αλλά η σπίθα ανάμεσα μας ήταν αναπόφευκτη. Την πλησίασα με μια αυθόρμητη ατάκα για τη διαρκή αναμονή και, προς έκπληξή μου, άρχισε να γελάει. Αυτό το γέλιο ήταν η αρχή.

Μετά από λίγη κουβέντα, συνειδητοποιήσαμε ότι οι δουλειές μας στην τράπεζα είχαν τελειώσει, αλλά καμία πρόθεση δεν είχαμε να αποχαιρετιστούμε τόσο γρήγορα. "Θες να συνεχίσουμε τη συζήτηση κάπου πιο ήσυχα;" πρότεινε εκείνη, με έναν τόνο παιχνιδιάρικο στη φωνή της. Ήταν αδύνατο να πω όχι.

Το μπαρ ήταν γεμάτο κόσμο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τραβήξει την προσοχή μου περισσότερο από εκείνη. Καθόταν μόνη της, στο τέλος του πάγκου, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Το μαύρο φόρεμά της αγκάλιαζε τις καμπύλες της με τρόπο που έκανε κάθε βλέμμα να κολλήσει πάνω της, αλλά εκείνη έδειχνε να το αγνοεί, συγκεντρωμένη σε κάτι στη σκέψη της.

Δεν ξέρω τι με έσπρωξε να την πλησιάσω, αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να φύγω από εκείνο το μέρος χωρίς να της μιλήσω. Πλησίασα με το ποτό μου στο χέρι, με αυτοπεποίθηση που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι είχα.

"Ένα ποτήρι κρασί και τόση σιωπή... Δεν σου ταιριάζει," της είπα.

Σήκωσε τα μάτια της από το ποτήρι και με κοίταξε, χαμογελώντας ελαφρά. "Και πώς το ξέρεις αυτό; Μόλις με γνώρισες."

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, και η Έλενα βρισκόταν σε ένα μικρό beach bar με φίλους. Η μουσική ακουγόταν απαλά, τα φώτα από τις λάμπες κρέμονταν πάνω από τα τραπέζια, και ο ήχος των κυμάτων γέμιζε την ατμόσφαιρα με μια γαλήνια μελωδία.

Ανάμεσα στην παρέα ήταν και ο Άρης. Ήταν ο άντρας που η Έλενα παρατηρούσε εδώ και καιρό. Ψηλός, με μαυρισμένο δέρμα και μάτια που λαμπύριζαν στο φως της φωτιάς. Είχαν ανταλλάξει χαμόγελα και πειράγματα κατά τη διάρκεια της βραδιάς, αλλά η ένταση ανάμεσά τους ήταν φανερή.

Όταν η παρέα αποφάσισε να αποχωρήσει, ο Άρης την πλησίασε. «Θέλεις να κάνουμε μια βόλτα;» της είπε.

Η Έλενα συμφώνησε χωρίς δισταγμό. Περπάτησαν κατά μήκος της ακτής, τα πόδια τους βυθίζονταν απαλά στην άμμο, ενώ το φεγγάρι φώτιζε τον δρόμο τους. Η σιωπή ανάμεσά τους ήταν άνετη, γεμάτη από μια αίσθηση προσμονής.

Φτάνοντας σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ο Άρης σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος της. «Σε παρατηρώ όλη τη βραδιά,» της είπε χαμηλόφωνα, «και δεν μπορούσα να μην έρθω πιο κοντά σου.»

Η Έλενα ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατά. Πριν προλάβει να απαντήσει, ο Άρης πλησίασε περισσότερο και τη φίλησε. Το φιλί του ήταν ζεστό και βαθύ, γεμάτο ένταση και πάθος.

Τα χέρια του χάιδεψαν το πρόσωπό της και κατέβηκαν αργά στους ώμους της. Η Έλενα ένιωσε την άμμο να τους αγκαλιάζει καθώς ξάπλωσαν απαλά στην ακτή. Ο ήχος των κυμάτων γινόταν ο ρυθμός για την κάθε τους κίνηση.

Ο Άρης ήταν τρυφερός, αλλά γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τα χάδια του εξερευνούσαν κάθε εκατοστό του σώματός της, ενώ τα δικά της χέρια αντάλλασσαν την ίδια τρυφερότητα. Το φεγγάρι φώτιζε τα κορμιά τους, και η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη.

Όταν τελικά σηκώθηκαν, η Έλενα χαμογέλασε. «Ήταν μαγικό,» του είπε.

«Είναι μόνο η αρχή,» της απάντησε ο Άρης, κρατώντας το χέρι της καθώς επέστρεφαν στην ακτή.

Η στιγμή στην παραλία θα ήταν πάντα το καλοκαιρινό τους μυστικό, μια ανάμνηση γεμάτη πάθος και ελευθερία.

Η Αλεξάνδρα αγαπούσε τα καλοκαιρινά βράδια στην πόλη. Η ζέστη της ημέρας έδινε τη θέση της σε μια πιο γλυκιά, δροσερή ατμόσφαιρα που την έκανε να αισθάνεται ελεύθερη. Εκείνο το βράδυ, η παρέα της είχε οργανώσει ένα μικρό πάρτι στην ταράτσα του φίλου τους, του Πέτρου.

Η ταράτσα ήταν γεμάτη φωτάκια και μουσική που έπαιζε απαλά στο παρασκήνιο. Ο Πέτρος, γοητευτικός και πάντα χαμογελαστός, κινούνταν ανάμεσα στους καλεσμένους, προσφέροντας ποτά και χαρίζοντας πειράγματα. Η Αλεξάνδρα τον παρακολουθούσε από απόσταση, νιώθοντας τη γνώριμη έλξη να μεγαλώνει.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι περισσότεροι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να φεύγουν, ο Πέτρος την πλησίασε. «Θα μείνεις ακόμα λίγο;» τη ρώτησε, κρατώντας δύο ποτήρια με παγωμένο κρασί.