Αρχικη

Όταν ο Δημήτρης με κάλεσε στο κάστρο του για το Σαββατοκύριακο, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο ίδιος ήταν ένας παλιός φίλος από το πανεπιστήμιο, και το κάστρο ήταν μια από τις κληρονομιές της οικογένειάς του. Βρίσκονταν απομονωμένο σε μια καταπράσινη κοιλάδα, μακριά από τον θόρυβο και τη φασαρία της πόλης. Ήταν το είδος του μέρους που ήθελα να επισκεφτώ για λίγη ηρεμία.

Φτάνοντας εκεί το απόγευμα του Σαββάτου, εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά του τόπου. Το κάστρο είχε έναν αέρα μυστηρίου, σαν να ήταν από άλλη εποχή. Τα ψηλά τοίχοι του και τα πέτρινα παράθυρα, τα κλαδιά των δέντρων που κρέμονταν βαριά, το μονοπάτι που έφερε στην είσοδο… όλα δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα μαγευτική και κάπως σαγηνευτική.

Ο Δημήτρης με καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και με οδήγησε μέσα στο κάστρο. "Θα είσαι άνετα εδώ," μου είπε. "Θα σε φροντίσουμε όπως πρέπει." Η φωνή του είχε κάτι ζεστό και φιλικό, αλλά υπήρχε και μια σκοτεινή λάμψη στα μάτια του που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της πάνω από την πόλη, και ο αέρας μύριζε γιασεμί και υγρασία. Η Σοφία στεκόταν στο παράθυρο, κοιτώντας τα φώτα που τρεμόπαιζαν από τα απέναντι κτίρια. Φορούσε ένα λεπτό, μεταξένιο φόρεμα που αγκάλιαζε απαλά το σώμα της. Η καρδιά της χτυπούσε πιο γρήγορα καθώς άκουσε τα βήματά του στον διάδρομο.

Η πόρτα άνοιξε αργά. Ο Δημήτρης μπήκε μέσα, με το βλέμμα του να την περιεργάζεται, σαν να τη μελετούσε, σαν να την ήθελε ακόμα πιο βαθιά από ό,τι μπορούσε να εκφράσει. Τα μάτια του ήταν σκοτεινά και γεμάτα υπόσχεση. Χωρίς να πουν λέξη, τα σώματά τους άρχισαν να πλησιάζουν, σαν να τους τραβούσε μια αόρατη δύναμη.

Η ανάσα του ήταν ζεστή καθώς πλησίασε στον λαιμό της. Τα χέρια του διστακτικά ακούμπησαν τη μέση της, και εκείνη ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά όλο της το είναι. Οι άκρες των δαχτύλων του χάραζαν διαδρομές πάνω στο δέρμα της, σαν να ήθελε να αποτυπώσει κάθε της καμπύλη στη μνήμη του.

«Σοφία...» ψιθύρισε, και η φωνή του ήταν βραχνή, γεμάτη πόθο και αβεβαιότητα.

Δεν του απάντησε με λόγια, αλλά η κίνηση των χεριών της καθώς πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά του έλεγε τα πάντα. Τα χείλη του βρήκαν τα δικά της, και ο χρόνος σταμάτησε. Ήταν ένα φιλί αργό, γεμάτο ένταση, σαν να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που θα άγγιζαν ο ένας τον άλλον.

Εκείνη τη νύχτα ήθελα απλά να ηρεμήσω. Η πόλη με είχε κουράσει με τη φασαρία και τη βαβούρα της, και το μόνο που ήθελα ήταν να βρω λίγη ηρεμία, μακριά από όλα. Έτσι, βρέθηκα στο μικρό παραλιακό καφέ του λιμανιού, παρακολουθώντας τα κύματα να σκάζουν αργά πάνω στις πέτρες.

Ο καφές ήταν ζεστός και ήρεμος, όπως ακριβώς ήθελα να είναι η βραδιά μου. Καθόμουν μόνος μου, σκεφτόμουν τη ζωή, τη δουλειά και όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου. Όμως, τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να με συγκινήσει εκείνη τη στιγμή. Ο ήχος της θάλασσας με χαλάρωνε, το φως του φεγγαριού έριχνε μια γλυκιά λάμψη στην επιφάνεια του νερού, και όλα φαινόταν ήρεμα.

Μέχρι που η πόρτα άνοιξε και μπήκε εκείνη. Δεν την είχα δει για χρόνια. Η Μαρία. Η φίλη από τα φοιτητικά χρόνια, που κάποτε είχε σημαδέψει τη ζωή μου με την παρουσία της. Με τα ξανθά μαλλιά της να φωτίζονται από το φως του φεγγαριού και τα γαλάζια μάτια της να λάμπουν κάτω από τη νυχτερινή νυχιά, με έκανε να αναρωτηθώ πώς ήταν δυνατόν να περάσουν τόσα χρόνια χωρίς να τη συναντήσω ξανά.

Το απόγευμα είχε μια παράξενη ένταση. Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να χαμηλώνει, και η ουρά έξω από την τράπεζα ήταν μεγαλύτερη από ό,τι συνήθως. Ο εκνευρισμός μου άρχισε να υποχωρεί όταν την είδα. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα μπροστά μου, με τα μάτια της να σκανάρουν το κινητό της. Ήταν κομψή, με μια ανεπιτήδευτη αυτοπεποίθηση που έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει πολύ για να ξεχωρίσει.

Τη στιγμή που σήκωσε το βλέμμα της και οι ματιές μας συναντήθηκαν, κάτι άλλαξε. Ένα απαλό χαμόγελο, σχεδόν ανεπαίσθητο, έκανε τη στιγμή να μοιάζει σαν να είχαμε μόλις μοιραστεί ένα μυστικό.

"Μάλλον θα περιμένουμε για αρκετή ώρα," της είπα, προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο.

Γέλασε. "Πάντα έτσι γίνεται εδώ. Αν δεν είχα κάτι επείγον, θα είχα φύγει ήδη."

Η συζήτηση εξελίχθηκε αβίαστα. Το όνομά της ήταν Μαρία, και η φωνή της είχε μια μελωδική ζεστασιά. Όταν ήρθε η σειρά της, μπήκε στην τράπεζα, και η παρουσία της χάθηκε για λίγο. Βγαίνοντας λίγο αργότερα, την είδα να με περιμένει στο αυτοκίνητό της, που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο κάτω.

Η βραδιά είχε μια περίεργη ησυχία, σαν να ήξερε ότι κάτι ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί. Είχα παρκάρει το αυτοκίνητο κοντά στην πλατεία, σε ένα σημείο που ο δρόμος ήταν ήσυχος και τα φώτα της πόλης έριχναν μαλακές σκιές. Η Γεωργία μπήκε μέσα, και για μια στιγμή ο κόσμος πάγωσε.

Δέκα χρόνια. Δέκα ολόκληρα χρόνια που μιλούσαμε μόνο μέσα από οθόνες και λέξεις, αποφεύγοντας τη φυσική απόσταση. Και τώρα, εδώ ήταν, στο κάθισμα του συνοδηγού, πιο όμορφη από ό,τι τη θυμόμουν. Τα μαλλιά της έπεφταν χαλαρά στους ώμους, και το άρωμά της – εκείνο το γνώριμο, γλυκό άρωμα – γέμισε το χώρο, κάνοντάς με να θυμηθώ όλα όσα είχαμε ζήσει.

«Πώς πέρασε η ώρα, ε;» είπε χαμογελώντας, αλλά το βλέμμα της είχε μια δόση αμηχανίας. Ήξερα τι σκεφτόταν. Ήταν το ίδιο που σκεφτόμουν κι εγώ.

«Πολύ γρήγορα,» απάντησα. Η φωνή μου ακουγόταν λίγο πιο χαμηλή, πιο βαθιά, σαν να προσπαθούσα να κρύψω τη θύελλα που ένιωθα μέσα μου.

Το μπαρ ήταν γεμάτο κόσμο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τραβήξει την προσοχή μου περισσότερο από εκείνη. Καθόταν μόνη της, στο τέλος του πάγκου, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Το μαύρο φόρεμά της αγκάλιαζε τις καμπύλες της με τρόπο που έκανε κάθε βλέμμα να κολλήσει πάνω της, αλλά εκείνη έδειχνε να το αγνοεί, συγκεντρωμένη σε κάτι στη σκέψη της.

Δεν ξέρω τι με έσπρωξε να την πλησιάσω, αλλά ήξερα πως δεν μπορούσα να φύγω από εκείνο το μέρος χωρίς να της μιλήσω. Πλησίασα με το ποτό μου στο χέρι, με αυτοπεποίθηση που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι είχα.

"Ένα ποτήρι κρασί και τόση σιωπή... Δεν σου ταιριάζει," της είπα.

Σήκωσε τα μάτια της από το ποτήρι και με κοίταξε, χαμογελώντας ελαφρά. "Και πώς το ξέρεις αυτό; Μόλις με γνώρισες."

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά που όλα φαίνονταν να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Στεκόμουν στη σειρά της τράπεζας, κάπως εκνευρισμένος από την αναμονή, όταν τα μάτια μου έπεσαν πάνω στη Μαρία. Τα μακριά της μαλλιά έπεφταν στους ώμους της σαν μεταξωτό κύμα, και ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο φωτιζόταν στα χείλη της καθώς κοίταζε το τηλέφωνό της.

Μια τυχαία στιγμή, μια ανταλλαγή βλεμμάτων. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω, αλλά η σπίθα ανάμεσα μας ήταν αναπόφευκτη. Την πλησίασα με μια αυθόρμητη ατάκα για τη διαρκή αναμονή και, προς έκπληξή μου, άρχισε να γελάει. Αυτό το γέλιο ήταν η αρχή.

Μετά από λίγη κουβέντα, συνειδητοποιήσαμε ότι οι δουλειές μας στην τράπεζα είχαν τελειώσει, αλλά καμία πρόθεση δεν είχαμε να αποχαιρετιστούμε τόσο γρήγορα. "Θες να συνεχίσουμε τη συζήτηση κάπου πιο ήσυχα;" πρότεινε εκείνη, με έναν τόνο παιχνιδιάρικο στη φωνή της. Ήταν αδύνατο να πω όχι.

Η νύχτα ήταν υγρή, και οι δρόμοι της πόλης γυάλιζαν από το φως των φαναριών. Η Μαρίνα με περίμενε στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει, έξω από ένα μικρό καφέ. Ήταν ντυμένη απλά, αλλά υπήρχε κάτι στον τρόπο που στεκόταν, με τα χέρια της δεμένα μπροστά, που έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί.

Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο, ο χώρος μίκρυνε ξαφνικά. Το άρωμά της, λουλουδένιο και φρέσκο, γέμισε τον αέρα. Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή, και το βλέμμα της είχε μια αθωότητα που πάλευε να κρύψει κάτι βαθύτερο.

«Νικόλα, σε ευχαριστώ που ήρθες,» είπε, η φωνή της απαλή, αλλά γεμάτη εσωτερική ένταση.

Το καφέ ήταν μικρό και φιλόξενο, φωτισμένο από απαλές φλόγες κεριών που χόρευαν στους τοίχους. Η βραχνή μουσική του πιάνου έδινε έναν τόνο οικειότητας, σαν να είχε σχεδιαστεί για εμάς. Η Άνδρια καθόταν απέναντί μου, με το φως να τονίζει τα χαρακτηριστικά της, δημιουργώντας παιχνίδια σκιάς στο πρόσωπό της.

Κάθε φορά που το βλέμμα της συναντούσε το δικό μου, ήταν σαν να περνούσε ένα ρεύμα στον αέρα. Η φωνή της είχε μια γλυκιά, βελούδινη υφή, και οι λέξεις που έλεγε, αν και απλές, έμοιαζαν να κρύβουν νοήματα που μόνο εμείς μπορούσαμε να καταλάβουμε.

Το τραπέζι ανάμεσά μας φαινόταν παράλογα μεγάλο, μια απόσταση που ήθελα να γεφυρώσω. Τα δάχτυλά μου έπαιζαν νευρικά με την κούπα του καφέ, ενώ προσπαθούσα να συγκρατήσω την επιθυμία μου να την αγγίξω. Εκείνη το κατάλαβε – το είδα στον τρόπο που χαμογέλασε, εκείνο το παιχνιδιάρικο χαμόγελο που σε κάνει να θες να χαθείς στα χείλη της.

Η Αλεξάνδρα αγαπούσε τα καλοκαιρινά βράδια στην πόλη. Η ζέστη της ημέρας έδινε τη θέση της σε μια πιο γλυκιά, δροσερή ατμόσφαιρα που την έκανε να αισθάνεται ελεύθερη. Εκείνο το βράδυ, η παρέα της είχε οργανώσει ένα μικρό πάρτι στην ταράτσα του φίλου τους, του Πέτρου.

Η ταράτσα ήταν γεμάτη φωτάκια και μουσική που έπαιζε απαλά στο παρασκήνιο. Ο Πέτρος, γοητευτικός και πάντα χαμογελαστός, κινούνταν ανάμεσα στους καλεσμένους, προσφέροντας ποτά και χαρίζοντας πειράγματα. Η Αλεξάνδρα τον παρακολουθούσε από απόσταση, νιώθοντας τη γνώριμη έλξη να μεγαλώνει.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν οι περισσότεροι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να φεύγουν, ο Πέτρος την πλησίασε. «Θα μείνεις ακόμα λίγο;» τη ρώτησε, κρατώντας δύο ποτήρια με παγωμένο κρασί.